بررسی اثربخشی طرح‌واره درمانی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان‌شناختی زنان مطلقه

مقدمه: طلاق یکی از آسیب‌های اجتماعی است که گاه باعث کاهش سلامت عمومی و کیفیت زندگی در فرد می‌گردد. لذا مداخلات روان‌درمانی در فرد بخصوص زنان مطلقه به عنوان گروه آسیب‌پذیر جامعه می‌تواند مفید واقع شود. بدین منظور هدف از این پژوهش ارزیابی میزان تأثیر طرح‌واره درمانی بر افزایش کیفیت زندگی و سلامت روان زنان مطلقه می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه جامعه آماری شامل 30 نفر از زنان مطلقه شهرستان ارومیه بود که از دو گروه آزمایش و کنترل به تعداد 15 نفر در هر گروه استفاده شد. روش کار از نوع کارآزمایی بالینی بود. پس از بررسی دو مؤلفه کیفیت زندگی (WHOQOL-BREF) و سلامت روان(GHQ) به‌وسیله پرسشنامه‌های مربوطه، 10 جلسه مداخله‌ای یک ساعته برگزار شد. سپس مؤلفه‌ها دوباره ارزیابی شد و با کنترل پیش‌آزمون از طریق آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره، پس‌آزمون مقایسه گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که طرح‌واره درمانی باعث ارتقاء میزان هر دو مؤلفه کیفیت زندگی و سلامت روان مورد بررسی، در مقایسه با گروه کنترل، به‌صورت معناداری شد (0/05P < ). نتیجه‌گیری: این پژوهش نشان می‌دهد که طرح‌واره درمانی می‌تواند به عنوان یک رویکرد مؤثر در جلوگیری از آسیب‌های روانی ناشی از طلاق در زنان بکار گیرد.